دلم براي کسي تنگ است که آفتاب صداقت را

به ميهماني گلهاي باغ مي آورد

و گيسوان بلندش را به بادها مي داد

و دستهاي سپيدش را به آب مي بخشيد

دلم براي کسي تنگ است

که چشمهاي قشنگش را

به عمق آبي درياي واژگون مي دوخت

و شعرهاي خوشي چون پرنده ها مي خواند

دلم براي کسي تنگ است

که همچو کودک معصومي

دلش براي دلم مي سوخت

و مهرباني را نثار من مي کرد

دلم براي کسي تنگ است

که تا شمال ترين شمال با من رفت

و در جنوب ترين جنوب با من بود

کسي که بي من ماند

کسي که با من نيست

کسي که . . .

- دگر کافي ست.

 آه مگذار

دستان من آن                               
اعتمادي كه به دستان تو دارد 
به فراموشيها بسپارد.

 آه مگذار

 كه مرغان سپيد دستت،
 دست پر مهر مرا سرد و تهي بگذارد 

 من چه ميگويم ، آه ..
 با تو اكنون چه فراموشيها ، 
 با من اكنون چه نشستنها ،  خاموشيهاست
 تو مپندار 
 كه خاموشي من 
 هست برهان فراموشي من 
 من اگر برخيزم 
 تو اگر برخيزي 
 همه برميخيزند...

 تو به من خندیدی

و نمی‌دانستی

من به چه دلهره از باغچه‌ی همسایه

سیب را دزدیدم

باغبان از پی من تند دوید

سیب را دست تو دید

غضب آلوده به من کرد نگاه

سیب دندان‌زده از دست تو افتاد به خاک

و تو رفتی و هنوز

سال‌ها هست که در گوش من آرام، آرام

خش‌خش گام تو تکرارکنان می‌دهد آزارم

و من اندیشه کنان غرق این پندارم،

که چرا خانه‌ی کوچک ما سیب نداشت؟